19-01-2021

Hoezo saai?

“Persoonlijk vond ik 2020 een saai jaar, ik heb het idee dat mijn leven even stilstond.” Die uitspraak heb ik al meerdere keren gehoord. Verbaasd bedenk ik me dan hoe het afgelopen jaar mijn leven de ene na de andere, onverwachte, wending kreeg. En hoe het al op 6 januari 2020 begon…

Na een etentje zakte mijn vriend plotseling op één knie onder de Dom in Utrecht. Een echte verrassing! De maanden daarna begonnen we zo goed en zo kwaad als het ging aan het plannen van onze bruiloft in coronatijd. Vanuit huis werkte ik als projectleider aan verschillende projecten voor een zelfstandig bestuursorgaan en had ik online contact met mijn collega’s. Waar één collega haar dwarsfluitcarrière weer oppakte en daar onze teammeetings mee opvrolijkte, draaide de ander een pubquiz in elkaar. Een fijn team met uitdagende projecten en een bruiloft op komst. Dan zit je goed in deze tijd, zou je zeggen. Niks meer aan doen.

Of toch wel iets aan doen… want er brandde nog steeds een waakvlam. Een vlam van verlangen. Een verlangen om mee te werken aan een maatschappij waarin iedereen mee kan doen. Een verlangen om impact te hebben, impact binnen het sociaal domein.

"Ik heb een verlangen om impact te hebben, impact binnen het sociaal domein."
Rosanne Woudt Adviseur sociaal domein

Toen vlak voor de zomervakantie die vlam werd aangewakkerd door een externe collega besloot ik, na haar tip, om op verkenningstocht te gaan op de website van Nautus. Ik scrolde langs mooie persoonlijke verhalen (word ik altijd blij van!) en interessante thema’s op de website, dat voelde meteen goed. Vervolgens belandde ik op de wervingspagina. Ziedaar: een vacature tot adviseur. Een brief, kennismaking, assessment en gesprek later was het definitief: ik zou gaan starten bij Nautus!

Maar niet zonder in enkele weken tijd afscheid te nemen van mijn gouden huisgenoot, mijn projecten over te dragen, vier keer de gastenlijst van onze trouwdag aan te passen omdat de max steeds lager werd, drie keer mijn trouwjurk in te laten maken, samen te gaan wonen met mijn verloofde, te trouwen op het nippertje voor de lockdown, op huwelijksreis te gaan in geel gebied en mijn man (!) weer uit te zwaaien voor zijn werk in het buitenland. Saai, hoe kom je erbij?

In mijn eerste werkweken kon ik gelukkig nog enkele dagen naar kantoor, waar ik enkele Nauturianen in real life kon aanschouwen. Andere kennismakingen verliepen via ons aller Teams. Ik kon gelijk aan de bak voor de gemeente Enschede, waar ze onderzoek doen naar de toepassing van basisbanen. Een baan voor mensen met een lange afstand tot de arbeidsmarkt –  een ontzettend tof initiatief dat zeker het onderzoeken waard is! Binnenkort starten we met interviews met mensen in de bijstand voor wie de baan een optie zou kunnen zijn en met organisaties die mogelijk taken kunnen aanbieden. Wat mij betreft de kersen op de taart! In mijn tweede week kwam daar de opdracht bij om een business case voor een sociaal werkbedrijf voor de gemeente Westerwolde uit te werken. De thema’s vond ik gelijk razend interessant, dat vuur werd wel opgestookt…;)

Alleen maar rozengeur en maneschijn dus? Nou nee, ik vind het ook best pittig om op deze manier te starten. Waar ik vol enthousiasme me in begon te vreten in de opdrachten en m’n ontzettend behulpzame collega’s vaker online zag, merkte ik toch dat de verbinding die je in real life hebt niet te evenaren is. Als ik een oud-collega zag verschijnen op het scherm wist ik al gelijk hoe het vel vandaag zat. Nu moet ik dat opnieuw opbouwen maar dan wel digitaal. Niks geen evaluaties van het weekend bij de onvolprezen koffieautomaat; enkele korte zinnen over de laatste corona-ontwikkelingen, voorafgaand een overleg, is de nieuwe status quo.

Waar ik van tevoren dacht dat ik alleen maar zou genieten van al het nieuwe moet ik eerlijk zeggen dat het écht kennen van je collega’s een enorme meerwaarde heeft voor mij. Nadat ik mijn vorige baan vaarwel heb gezegd zie ik in deze tijd duidelijker wat ik achterlaat. Cliché maar waar: online die verbinding opbouwen is gewoon lastiger. Dat maakt mijn keuze niet anders: ik ben ontzettend blij met deze stap. Gedreven collega’s bij gemeenten en Nautus die vol passie de verschillende vormen van gesubsidieerd werk uitleggen en boeiende opdrachten en artikelen delen waardoor ik geïnspireerd raak… Ik kan niet wachten om mijn nieuwe collega’s bij de koffieautomaat te ontmoeten en een jarige collega te verrassen met een bureau vol slingers in plaats van een digitale felicitatie. Als mensgerichte impactmaker ben ik ervan overtuigd dat het werk ten volle tot bloei komt als je verbinding hebt met elkaar. Genoeg om naar uit te kijken dus. Eén ding is zeker: ook 2021 wordt voor mij geen saai jaar!